Czwartek, 10 Lipca

Księga Rodzaju 44,18-21.23b-29.45,1-5.

Juda oraz jego bracia przyszli do domu Józefa. Juda, podszedłszy do niego, rzekł: «Pozwól, panie mój, aby twój sługa powiedział słowo wobec ciebie. I nie gniewaj się na twego sługę, wszak ty jesteś jak faraon!
Pytał mój pan swoje sługi: Czy macie ojca lub brata?
Odpowiedzieliśmy panu mojemu: Mamy starego ojca i jeszcze jednego, najmłodszego brata, zrodzonego przez niego już w starości. Brat tego najmłodszego nie żyje; został on więc jeden z tej samej matki i dlatego ojciec go pokochał".
Rozkazałeś sługom twoim: Sprowadźcie go do mnie, abym mógł go zobaczyć.
Jeśli nie przyjdzie z wami wasz najmłodszy brat, nie pokazujcie mi się na oczy.
Gdy więc przyszliśmy do twego sługi, ojca naszego, powtórzyliśmy mu twe słowa, panie.
Potem zaś powiedział nam ojciec: Idźcie znów, aby zakupić dla nas żywności.
Odpowiedzieliśmy: Nie możemy iść. Pójdziemy tylko wtedy, gdy z nami pójdzie nasz najmłodszy brat. Bo nie możemy pokazać się owemu mężowi, jeśli nie będzie z nami naszego najmłodszego brata.
Wtedy powiedział nam twój sługa, ojciec nasz: Wiecie, że jedna z mych żon urodziła mi dwóch synów.
Jeden wyszedł ode mnie i wtedy pomyślałem sobie, że został rozszarpany przez dzikie zwierzę; i więcej go już nie widziałem.
Jeżeli i tego drugiego mi zabierzecie i spotka go jakieś nieszczęście, to sprawicie, że moja siwizna zstąpi do Szeolu wśród niedoli».
Józef nie mógł opanować swego wzruszenia i wobec wszystkich, którzy tam byli, zawołał: «Niechaj wszyscy stąd wyjdą!» Nikogo nie było z nim, gdy Józef dał się poznać swym braciom.
Wybuchnąwszy głośnym płaczem, tak że aż usłyszeli Egipcjanie oraz dworzanie faraona,
rzekł Józef do swych braci: «Ja jestem Józef! Czy ojciec mój jeszcze żyje?» Ale bracia nie byli w stanie mu odpowiedzieć, gdyż na jego widok ogarnął ich strach.
On zaś rzekł do nich: «Przybliżcie się do mnie!» A gdy oni się przybliżyli, powtórzył: «Ja jestem Józef, brat wasz, to ja jestem tym, którego sprzedaliście do Egiptu.
Ale teraz nie smućcie się i nie wyrzucajcie sobie, że mnie sprzedaliście. Bo dla waszego ocalenia od śmierci Bóg wysłał mnie tu przed wami».

Księga Psalmów 105(104),16-17.18-19.20-21.

Pan przywołał głód na ziemię
i odebrał cały zapas chleba.
Wysłał przed nimi męża:
Józefa, którego sprzedano w niewolę.

Kajdanami ścisnęli mu nogi,
jego kark zakuto w żelazo,
aż się spełniła jego przepowiednia,
i poświadczyło ją słowo Pana.

Król posłał, aby go uwolnić,
wyzwolił go władca ludów.
Ustanowił go panem nad swoim domem,  
władcą całej posiadłości swojej.

Ewangelia wg św. Mateusza 10,7-15.

Jezus powiedział do swoich apostołów: «Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie.
Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.
Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów.
Nie bierzcie w drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy.
A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie.
Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem.
Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was».
A jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych!
Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu».

Św. Bonawentura

[Młody] Franciszek uczestniczył pobożnie w mszy ku czci apostołów; Ewangelia była o tym, jak Chrystus posłał swoich uczniów głosić Dobrą Nowinę i uczy ich ewangelicznego sposobu bycia: „ani złota, ani srebra, nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski”. Jak tylko zrozumiał i przyjął ten tekst, pokochał to ubóstwo apostołów i zawołał, uniesiony radością: „Oto, czego chcę! Oto, czego pragnie moja dusza!” I, bez zwłoki, zdjął swoje buty, porzucił kij, sakwę i pieniądze jakby przedmioty budzące odrazę, zatrzymując jedynie tunikę. Rzucił pas i zastąpił go sznurem: z całego serca wciela w życie to, co właśnie usłyszał i dostosowuje się do owego kodu doskonałości, danego apostołom.
Boży zryw popycha go do zdobycia tej ewangelicznej doskonałości i do czynienia pokuty. Kiedy mówił, jego słowa były napełnione mocą Ducha Świętego: przenikały aż do głębi serc i zdumiewały słuchających. Jego mowa była głoszeniem pokoju. Każde ze swoich kazań rozpoczynał tym pozdrowieniem ludu: „Niech Pan was obdarzy pokojem!” Jak mówił później, sam Pan mu objawił te słowa.
Coraz więcej mówiono o człowieku Bożym, o jego tak prostym nauczaniu i kilku, za jego przykładem, ogarnął duch pokuty i dołączyli do niego, zostawiając wszystko. Ubrani jak on, zaczęli dzielić jego życie.