Kościół
Kościół w Chociwlu po raz pierwszy wspomniany został w źródłach pisanych w 1376 roku, jako budowla sakralna pod patronatem możnego rodu Wedlów, choć już w 1338 roku wspominani byli miejscowy pleban Jan i wikariusz Marcin, obaj występujący jako świadkowie na akcie lokacyjnym miasta. Budowę gotyckiego, murowanego kościoła rozpoczęto w pierwszej połowie XV stulecia od wzniesienia prezbiterium, które prawdopodobnie przez jakiś czas samotnie pełniło rolę funkcje sakralne.
Świątynia była budowana w kilku etapach. Jako pierwsze zostało wybudowane na początku XV stulecia (1408) prezbiterium, w połowie XV stulecia (1460) korpus nawowy i wieża, a około 1600 roku powstały przybudówki przy elewacjach północnej i południowej. Od 1530 roku kościół był we władaniu protestantów. Od 1945 jest to ponownie świątynia katolicka. Od tego czasu duszpasterstwo prowadzą w nim księża chrystusowcy.
Kościół poświęcony w dniu 17 sierpnia 1945 roku.
Budowla wzniesiona na planie prostokąta. Wnętrze korpusu świątyni posiada trzy nawy, oddzielone jest przez dwa rzędy ośmiobocznych filarów, podpierających sklepienie gwiaździste. Czteroprzęsłowe prezbiterium posiada jedną nawę i jest zamknięte trójbocznie. Wyposażenie wnętrza kościoła w stylu neogotyckim. W tym stylu został zbudowany drewniany ołtarz. Skrzydła tryptyku mieszczą się na ostrołukowych arkadach. Z lewej strony znajdują się obrazy św. Piotra i Pawła. Z prawej strony mieszczą się obrazy Mojżesza i św. Jana Chrzciciela. W świątyni znajduje się także wapienna chrzcielnica oraz posągi świętych, między innymi ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa, Maryi Apokaliptycznej, wykonanej z drewna lipowego, św. Katarzyny i Barbary. Chór muzyczny posiada dwa piętra.
Kościół zachował gotycki układ i bryłę, w trakcie nowożytnych renowacji przekształcona została jedynie część detali architektonicznych. Najbardziej rzucającą się w oczy od zewnątrz zmianą są dobudowane cztery szczyty na najwyższej kondygnacji wieży, zwieńczonej neogotycką wieżyczką. Ponadto przemurowano część okien oraz portal północny w zakrystii, a także zdeformowano jej ozdobny szczyt, który został obniżony. Część blend wschodniego szczytu korpusu zamknięto w XIX wieku łukami odcinkowymi na miejscu ostrołucznych.