Ks. Tadeusz Jóźwiak SChr, syn Adama i Marii z domu Popek, urodził się 2 stycznia 1937 r. w Łodzi. 10 stycznia 1937 r. został ochrzczony w parafii mariackiej w Łodzi. Po II wojnie światowej cała jego rodzina osiedliła się w Wielkopolsce, w Witkowie, gdzie po przygotowaniu 29 czerwca 1951 r. w miejscowym kościele przyjął sakrament bierzmowania. We wrześniu 1951 r. zgłosił się do Niższego Seminarium Duchownego w Ziębicach. Podjęcie edukacji w tymże seminarium można uznać za formalne wstąpienie do Towarzystwa Chrystusowego. Po roku nauki, we wrześniu 1952 r., w Bydgoszczy rozpoczął kanoniczny nowicjat. Pierwszą profesję zakonną złożył 8 września 1954 r. w Bydgoszczy. Po pierwszych ślubach kontynuował edukację w zakresie szkoły średniej, wieńcząc ją eksternistyczną maturą, a następnie we wrześniu 1956 r. podjął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa: w Bydgoszczy i Ziębicach studiował filozofię, a w Poznaniu – teologię. W tym czasie co roku ponawiał profesję zakonną, by 8 września 1960 r. złożyć profesję wieczystą. W okresie formacji seminaryjnej przyjął niższe i wyższe święcenia, 9 czerwca 1962 r. z rąk abpa Antoniego Baraniaka SDB w poznańskiej katedrze przyjął święcenia kapłańskie.

Jako wikariusz posługiwał w parafiach: w latach 1963-1965 w parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Maszewie, w latach 1965-1966 – św. Michała Archanioła w Dobrzanach oraz w latach 1966-1970 – św. Ottona w Pyrzycach. W latach 1970-1979 był proboszczem parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Suchaniu. Następnie został przeniesiony do parafii Świętego Ducha w Szczecinie Zdrojach, gdzie posługiwał w latach 1979-1981 i organizował parafię św. Stanisława biskupa i męczennika w sąsiednim Szczecinie Klęskowie, a po jej erygowaniu w 1981 r. został jej pierwszym proboszczem i posługiwał w niej do 1986 r. Kolejny rok spędził jako proboszcz parafii Matki Bożej Królowej Polski w Radziszewie. Od sierpnia 1987 r. do lipca 1996 r. był proboszczem parafii św. Michała Archanioła w Dobrzanach, a od lipca 1996 r. do lipca 2003 r. – proboszczem parafii Matki Bożej Bolesnej w Chociwlu. W 2003 r. powrócił do Dobrzan w charakterze rezydenta-spowiednika, wspierając, na ile siły pozwalały, Współbraci w duszpasterstwie parafialnym. 

Był wybierany delegatem na Kapituły Generalne (w 1976 r. i 1983 r.) i Krajowe (w 1995 r.) zgromadzenia. W czasie proboszczowskiego posługiwania w Chociwlu przez abpa Mariana Przykuckiego, metropolitę szczecińsko-kamieńskiego, został ustanowiony wicedziekanem dekanatu Ińsko. W dobrzańskiej parafii, w której spędził najwięcej czasu (albowiem po zsumowaniu posługi wikariuszowskiej, proboszczowskiej i na emeryturze wychodzi 30 lat), celebrował swoje kapłańskie jubileusze: ponadto w czerwcu 2012 r. na wspólnotowe uroczystości złotego jubileuszu udał się do Domu Głównego w Poznaniu. W 2022 r. diamentowy jubileusz celebrował jedynie w Dobrzanach.

W lipcu 2023 r. został przeniesiony do domu chrystusowca-seniora w Puszczykowie. Zmarł w puszczykowskim szpitalu wieczorem w dniu liturgicznego wspomnienia św. Antoniego z Padwy 13 czerwca 2025 r., niemalże na zakończenie odbywających się w tygodniu po uroczystości Zesłania Ducha Świętego zakonnych rekolekcji.