Drodzy Bracia i Siostry!
Umiłowany Kościele Szczecińsko-Kamieński!
Wielki Post w życiu Kościoła jest czasem pokuty i przemiany serc, która
dokonuje się pod wpływem słowa Bożego i modlitwy. W tym okresie
w szczególny sposób pogłębiamy życie duchowe, biorąc udział
w nabożeństwach Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żali i rekolekcjach wielkopostnych.
W ten sposób przybliżamy się do Chrystusa, a On sam przybliża się do nas.
Do takiej więzi z Bogiem zachęca nas św. Jakub: Przystąpcie bliżej do Boga,
to i On zbliży się do was (Jk 4, 8). Dążenie to niech przenika nie tylko Wielki
Post, ale całe nasze życie. Ojciec Święty Benedykt XVI prosi nas o to
w tegorocznym Orędziu Wielkopostnym: z największym zaangażowaniem
kierujmy w tym czasie pokuty i modlitwy wzrok na Chrystusa ukrzyżowanego,
który umierając na Kalwarii, objawił nam w pełni miłość Boga.
Wzrastać w pokucie i miłosierdziu
(Ewangelia IV niedzieli C)
Dzisiejsza Ewangelia przedstawia prawdę o grzeszności człowieka
i miłosierdziu Boga. Grzech początkowo może wydawać się bardzo atrakcyjny,
ale po nim szybko przychodzi rozczarowanie, a przyszłość bez Boga, która
wydawała się szczęśliwą, staje się dramatem zmierzającym do śmierci.
Syn marnotrawny przekonał się o tym, gdy roztrwonił majątek (Łk 15, 13),
wszystko wydał, zaczął cierpieć niedostatek (Łk 15, 14), i w obliczu śmierci
mówił: ja tu z głodu ginę (Łk 15, 17). Oto droga grzechu niszczącego życie
człowieka i prowadzącego do śmierci.
Bóg jednak nie przestaje kochać człowieka, ponieważ ukochał go
odwieczną miłością (Jr 31, 3). Syn marnotrawny, gdy był bliski śmierci,
przypomniał sobie dom rodzinny i kochającego ojca. To przypomnienie jest
przejawem działania łaski Bożej (por. Łk 15, 17). Po zastanowieniu się podjął
decyzję, która stała się początkiem zmiany jego życia. Powiedział: zabiorę się
i pójdę do mego ojca (Łk 15, 18). Ale samo postanowienie poprawy byłoby
niewystarczające. Syn marnotrawny – z pomocą łaski Bożej – wykonał to,
co postanowił: wybrał się więc i poszedł do swego ojca (Łk 15, 20).
Umiłowani, Bóg działa w sercu człowieka, skłania go do nawrócenia
i oczekuje na jego decyzję. Jakże wzruszający jest zapis o spotkaniu syna
marnotrawnego z ojcem. Ten obraz mówi o bezgranicznym miłosierdziu Boga
wobec człowieka, który w skutek grzechu był umarły i znów ożył, zaginął,
a odnalazł się (Łk 15, 24). Bóg nie pozostawia człowieka w stanie duchowego
zagubienia, ale go szuka i śpieszy mu na ratunek (por. Rdz 3, 9). Oto prawda
o wielkim miłosierdziu Boga, który nie chce śmierci grzesznika. Ja nie pragnę
śmierci występnego, ale jedynie tego, aby występny zawrócił ze swej drogi i żył.
Zawróćcie, zawróćcie z waszych złych dróg (Ez 33, 11).
Wzrastać na drodze nawrócenia
Umiłowani, świadomi konsekwencji grzechu, powróćmy do Boga bogatego
w miłosierdzie (Ef 2, 4). Zaproszenie to jest skierowane do wszystkich, gdyż
wszyscy możemy odnaleźć się w postawie syna marnotrawnego lub kobiety,
która zgrzeszyła. Nie poddawajcie się zniechęceniu w walce o swoje życie.
- 2 -
Jest ono wielkim darem Boga, który należy cenić i ochraniać, aby osiągnąć
świętość. Życie jest talentem, powierzonym nam, abyśmy go pomnażali (Jan
Paweł II, Orędzie XI ŚDM, 1996, 6).
Drodzy gimnazjaliści, uczniowie liceów, techników i szkół zawodowych,
drodzy studenci, ku Wam kieruję moje spojrzenie i pragnę przypomnieć słowa
Sługi Bożego Jana Pawła II: Każdy człowiek – obciążony słabością i grzechem –
a nawet upartymi nawrotami do niego, nie jest pozbawiony wspaniałej
możliwości, jaką jest poprawa, powrót do Boga, jaką jest nawrócenie człowieka.
Każdy z was może przy pomocy łaski Bożej – zostać świętym (Płock, 7 VI 1991).
Człowiek przeżywa różne upadki i wzloty, niepokoje i lęki o przyszłość.
Na życie ludzkie składają się momenty kryzysu i zmęczenia, rozczarowania
i ciemności (Jan Paweł II, Orędzie VIII ŚDM, 1993, 2). Wśród tych trudności
wielu z Was już odkryło światło Chrystusa. Ale na tym nie można poprzestać.
Nawrócenie nie jest jednorazowym aktem, ale dynamicznym i ciągłym
procesem, który trwa przez całe życie (por. RM 46). Św. Paweł zachęca nas:
wytężając siły ku temu co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie,
ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w Chrystusie Jezusie (Flp 3, 13-14).
Wzrastać w rodzinie
Umiłowani, spójrzcie na Chrystusa. Nasz Pan dał najbardziej czytelny
przykład jak wzrastać w świętości. Ewangelista Łukasz pisze: Jezus czynił
postępy (wzrastał) w mądrości, w latach, i w łasce u Boga i u ludzi (Łk 2, 52).
Młodość jest zatem czasem wzrastania, czasem rozwoju, czasem widocznego
postępu. Zbyt często uwaga młodych ludzi skupia się na wzrastaniu w latach
i oczekiwaniu na pełnoletność. Niech jednak procesowi wzrastania w latach
towarzyszy także wzrastanie w mądrości i w łasce Bożej.
Droga młodzieży, wzrastanie Jezusa dokonywało się w rodzinie. Chrystus
był poddany Matce Najświętszej i św. Józefowi, okazywał im szacunek
i posłuszeństwo. Bierzcie przykład z Chrystusa. Rodzina jest niezastąpioną
wspólnotą w rozwoju młodego człowieka. Rodzice są nie tylko pierwszymi
wychowawcami, ale także pierwszymi katechetami. Rodzinna katecheza,
świadectwo wiary ojca i matki, powinny wyprzedzać i poszerzać wszystkie inne
formy katechezy.
Droga młodzieży, rozmawiajcie z rodzicami o miłości, wierze
i prawdziwych wartościach życia ludzkiego. Przezwyciężajcie nieufność
i u rodziców szukajcie pomocy. Drodzy rodzice, proszę, niech Wasze rodziny
- 3 -
staną się miejscami szczerego dialogu rozwijającego miłość wzajemną, która
pochodzi od Boga.
Wzrastać w szkole
Droga młodzieży, życzę Wam wzrastania w mądrości. Pomocą w realizacji
tego zadania jest szkoła, która obecnie znajduje się pod presją różnych
nacisków i przemian społecznych. W szkole zdobywacie wiedzę i umiejętności,
nawiązujecie relacje koleżeńskie i przyjaźnie. Bywa, że spotykacie się tam
z aktami przemocy. Pamiętajcie jednak, że w szkole można wzrastać tylko
wówczas, gdy szanuje się nauczycieli i wychowawców. Oby tego szacunku
i posłuszeństwa dla nauczycieli nigdy Wam nie zabrakło.
Umiłowani, od osiemnastu lat wśród przedmiotów szkolnych znajduje się
lekcja religii, prowadzona przez księży, siostry zakonne i katechetów świeckich.
Cieszę się, że bierzecie w niej dość licznie udział, choć ze smutkiem przyjmuję
informację, iż niektórzy zrezygnowali z pogłębiania swojej wiary. Zależy mi na
każdym z Was. Chrystus uczył takiej troski, gdy modlił się mówiąc: nie utraciłem
żadnego z tych, których mi dałeś (J 18, 9). Dlatego, proszę Was, bierzcie udział
w szkolnej katechezie. Uczestnictwo w lekcji religii jest okazją, by wzrastać
w wierze i przylgnąć jeszcze bardziej do Chrystusa i Kościoła. Postępujcie
i wytrwajcie na drodze wiary Kościoła, chociaż wymaga to wysiłku i zaparcia się
samego siebie.
Wzrastać w parafii
Umiłowani Archidiecezjanie, życzę Wam wzrastania w naśladowaniu
Jezusa Chrystusa. Aby do tego doszło, potrzebna jest modlitwa. Módlcie się
i uczcie się modlitwy. Rozmawiajcie z Jezusem jak się rozmawia z prawdziwym
przyjacielem. Wsłuchujcie się w Jego głos rozbrzmiewający w sumieniu
i w Ewangelii, a sakramenty pokuty i Eucharystii niech będą obfitym źródłem
łaski, która pomoże Wam trwać i postępować w miłości do Boga i człowieka.
Droga młodzieży, aby Wasze wzrastanie w Chrystusie osiągnęło całą pełnię
potrzebna jest wspólnota chrześcijańska, ponieważ nie można być
chrześcijaninem w pojedynkę. Młody człowiek potrzebuje grupy rówieśniczej;
potrzebuje młodzieżowej wspólnoty, która może sprzyjać jego wzrastaniu.
Ojciec Święty Benedykt XVI zachęca Was: napełniajcie waszym entuzjazmem
i młodością działalność parafii, wspólnot, ruchów kościelnych i grup
młodzieżowych, do których należycie (Orędzie, XXII ŚDM, 2007).
- 4 -
Zgodnie z tym wskazaniem, niech każda parafia zatroszczy się o tworzenie
i rozwijanie młodzieżowych wspólnot formacyjnych. Duszpasterzy zaś proszę
o zakładanie i gorliwe rozwijanie wspólnot, ruchów i stowarzyszeń kościelnych,
które będą miejscami formacji włączającej w życie parafii. Zadanie to jest
istotnym elementem działalności duszpasterskiej Kościoła nad Odrą i Bałtykiem.
Wyrażam ufność i pragnienie, że tegoroczne rekolekcje młodzieży
ponadgimnazjalnej będą pomocą w budowaniu wspólnot młodzieżowych,
opartych na słowie Bożym, liturgii i braterstwie.
Wzrastać w diecezji
Umiłowani, aby młodość była czasem wzrastania w Chrystusie
pamiętajmy, że należąc do różnych parafii, tworzymy jedną wspólnotę, której
przewodniczy biskup diecezji. Tym co musicie odkryć jest Kościół diecezjalny,
skupiony wokół biskupa, następcy apostołów (Jan Paweł II, Orędzie, V ŚDM
1990, 3). W tym celu młodzież archidiecezji gromadzi się kilka razy w roku, aby
doświadczyć wspólnoty z pasterzem. Zapraszam Was zatem na Akademicką
Drogę Krzyżową, która odbędzie się 30. marca w Szczecinie, oraz na XXII
Światowy Dzień Młodzieży, który będziemy wspólnie przeżywać w całej
archidiecezji w Niedzielę Palmową 1. kwietnia. W tym dniu będziemy rozważać
słowa: Abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem (J 13, 34).
Umiłowani, niech nie zabraknie Was także na obchodach 2. rocznicy
śmierci sługi Bożego, Jana Pawła II, którą będziemy obchodzić 2. kwietnia.
W czerwcu natomiast zapraszam na Archidiecezjalne Dni Młodzieży do Kamienia
Pomorskiego. Przybywając z Waszych parafii, stwórzcie w tych dniach jedną
wielką rodzinę diecezjalną, abyśmy mogli doświadczyć, że wszyscy stanowimy
jedno (J 17, 21).
Umiłowani Bracia i Siostry, droga, którą Wam wskazuję, nie jest prosta,
przypomina raczej ścieżkę, którą pniemy się wzwyż. Nie traćcie jednak otuchy!
Niech was prowadzi Maryja, Gwiazda Nowej Ewangelizacji. Posłuszni jak Ona
woli Ojca, będziecie przemierzać kolejne etapy historii jako świadkowie dojrzali
i wiarygodni (Jan Paweł II, Orędzie XI ŚDM, 1996, 8). Zawierzam wszystkich
Maryi Dziewicy obecnej w Wieczerniku, Matce Kościoła. Niech Wam towarzyszy
moje serdeczne i ojcowskie błogosławieństwo.
Szczecin, 10 marca 2007 r. Wasz biskup